Gisteren, na de Europese kampioenschappen shorttrack, vlogen in TV-interviews de vleeswaren door de lucht. Er ging een enkele medaille aan de schaatsneus voorbij. Daar mag je teleurgesteld over zijn en misschien wel een beetje boos. Maar in figuurlijke zin de koelkast opentrekken en de kijkers een lichaamsdeel in het gezicht smijten, dat vind ik onkies.

Ik ben voorbereid op de vraag ‘en hoe zit het dan met jou?’  Het antwoord is: ‘Ik ben ook niet altijd even netjes; maar dan in besloten kring.’

Taal is levend en wat eerst shockerend is, wordt een halve eeuw later als ‘algemeen aanvaard’. Maar nooit ‘algemeen beschaafd’.

Ik geef toe dat ik in huiselijke of vriendenkring wel eens spreek van ‘kloteding’  of ‘het is echt kloteweer’. Dat zal weerman Peter Kuipers Munneke thuis ook wel doen, maar er zou opstand uitbreken als hij wijst op de kaart met luchtdrukverschillen en zegt: ‘Morgen wordt het klote-weer; code geel’.

Suzanne Schulting zei doorlopend in het shorttrack-interview dat het ‘kut’ was. Mijn vader, op zich al een purist wat taal betreft, vond dit in de jaren vijftig ‘een woord dat door het grauwste grauw wordt gebruikt ter aanduiding van een vrouwelijk lichaamsdeel’.

Nogmaals: De taal is levend en wat eerst shockerend was, wordt tegenwoordig regelmatig gebruikt; maar het is en blijft onbeschaafd.

Nog een voorbeeld: Cartoonist Jip van den Toorn liet het tijdens het programma de Slimste Mens het ‘k-woord’ regelmatig horen. Ik vind dat heel ergerlijk. Maar de door mij gewaardeerde Maarten van Rossem haalt in datzelfde programma om de haverklap zijn vleeswaren ter afkeuring van een feit uit de kast; en dat glimlach ik.  Ik word zo langzamerhand slachtoffer van een generatiekloof.

‘Je wordt ouder opa. Dit is tegenwoordig gewoon. Je bent zelf ook niet brandschoon en een beetje huichelachtig.’

Er rest mij dus niets anders dan de ‘klote TV’ uit te zetten.